Zamek Królewski w Łęczycy

Zamek w Łęczycy został zbudowany przez Kazimierza Wielkiego i jest jednym z typowych architektonicznych założeń kazimierzowskich.  Zajmując południowo-wschodnią część miasta został umieszczony na sztucznym wzniesieniu i otoczony fosą zasilaną wodami przepływającej niedaleko Bzury. Zamek został osadzony na kamiennych fundamentach a jego wysokie ceglane mury osiągały wysokość 10 metrów. Na południowo zachodnim narożniku zbudowano potężną, ośmiokątną wieżę zwaną wieżą szlachecką. Tak wykończony obiekt stanowił skuteczną obronę przed wrogiem i był ważnym ośrodkiem administracyjnym. W swoich murach gościł trzech polskich królów: Władysława Jagiełłę, Kazimierza Jagiellończyka i Zygmunta III Wazę.  Zamek stracił na znaczeniu gdy został zdobyty i zniszczony podczas potopu szwedzkiego. Przez 300 lat stopniowo popadał w ruinę aż do momentu gdy kustosz muzeum łęczyckiego Janina Grodzka doprowadziła do odbudowy obiektu, przywracając mu dawny wygląd. Obecnie zamek jest siedzibą muzeum łęczyckiego. Największą atrakcją jest możliwość wejścia na wieżę skąd rozciąga się piękny widok na równiny ziemi łęczyckiej.

Zbiory muzeum

Muzeum posiada kilka ciekawych wystaw, które można podzielić na trzy działy. Część artystyczna zawiera liczne obrazy o tematyce rodzajowej, portrety oraz meble gabinetowe. Dział historyczny przedstawia dzieje regionu, historię miasta, zamku oraz pobliskiej kolegiaty. Najbardziej oryginalną ekspozycją jest wystawa diabłów. W całej kolekcji znajduje się przeszło 400 eksponatów, które w znakomitej większości przedstawiają diabła Borutę. Jego postać uzupełniają inne czarty: Belzebuba, Lucyfera, Fugasa czy Rokity. Drewniane figurki uosabiają diabły w najróżniejszej postaci np. wieśniaka, parobka, browarnika czy zakonnika. Ponadto jest diabeł chuligan, naturysta, uwodziciel i wiele, wiele innych bezimiennych diabłów z różnych regionów Polski.

Diabeł Boruta:

Łęczyca otoczona była licznymi mokradłami, co skutecznie izolowało ją przed szerszymi wpływami cywilizacyjnymi.  Dodatkowo na wiosnę łąki i torfowiska były zalewane przez Bzurę, a jesienią ciężkie opary i mgły snujące się nad okolicznymi terenami nadawały atmosferę tajemniczości i grozy. Nic więc dziwnego, że okoliczni mieszkańcy próbując tłumaczyć te zjawiska stworzyli postać diabła Boruty. Jego postać wywodzi się prawdopodobnie z dawnych, przedchrześcijańskich strażników lasów, zwierząt  i myśliwych, zaś etymologia imienia – od boru, czyli od gęstego lasu. Według legendy, Boruta był ubogim leśnikiem, który pomógł wydostać się Kazimierzowi Wielkiemu z bagna, gdy ten wraz ze swoim orszakiem przejeżdżał obok Łęczycy. Król odwdzięczył się nadając leśnikowi zaszczyty i szlachectwo. Niestety, z początku dobry człowiek z czasem stał się ciemiężcą dla swoich poddanych. Władca odszedł nagle, a na wieść o  jego śmierci uradowany lud ruszył na zamek aby odebrać bogactwa. Jak się okazało, nic nie znalazł. Niedługo potem zaginęło ciało władcy. Uznano że Boruta zamienił się w diabła, który od tamtej pory pilnuje zakopanych w zamku skarbów.